دنیای مەجازی چیمان بە سەر دێنێ؟
( دوو هەڵبژاردە لە ڕۆمانی گۆڕەشار)
ئازاد وەڕەزی لەو دنیا مەجازییە کە لە هیچ شتێکی تاسەت ناشکێ و تێر نابێ بەڵکوو تەنیا هەستی تێربوون بەدی دێنێ. ئاشقت ناکات بێ تامانە هەست دەکەی ئاشق بووی.
فلانورها
در پاریس بودلر اوضاع هنوز به آن حد نرسیده بود. در نقاطی از رود سن که بعدتر پل ها آن جا قرار گرفتند هنوز لنج ها رفت و آمد می کردند. در سال مرگ بودلر، اگر پولدارها می خواستند در اطراف شهر گشتی بزنند هنوز یک پیمانکار می توانست با ناوگانی متشکل از پانصد صندلی روان آسایش آنها را تامین کند. پاساژها از محبوبیتی بی کم و کاست برخوردار بودند، و فلانور در آنها با کالسکه ها روبه رو نمی شد که برای عابران پیاده حقی قائل نبودند.
لە کتێبی قابووسنامە ڕستەیەکی جوان هەیە کە دەڵێ:
{جواب پیران مسکت باشد} واتە پیرەکان و بەساڵاچووان بە هۆی ئەزموونی زۆریان وەها وەڵام دەدەنەوە کە بەردەنگەکەیان جگە لە بێدەنگی هیچ چارێکی بۆ نامێنێ،
دوێنێ برادەرێک کورتە بیرەوەرییەکی گێڕایەوە کە نموونەیەکی تەواوە بۆ ئەو ڕستەیە:
{ لەگەڵ چەن برادەرێک بۆ سەیران و سەردان, دەچنە ئاوایییەک بە ناوی گ.../ یەک لەم کەسانە کە لاو و بێ ئەزموون بووە و بۆ شۆخی و پیکەنین لە پیرەپیاوێکی دانیشتووی مەجلیسەکە دەپرسێ:
ئەرێ ڕاستە لە ئاوایی ئێوە بە کەر دەڵێن: قوربان؟
ئەویش بە بێ یەک و دوو دەڵێ: بەڵێ قوربان!
بدیهی است شاعران معمولا تمایل دارند به سرعت دستخوش خشم و غضب شوند اما شاهان شرور و بدطینت(که پیوسته در انتظار شکوه و افتخار و بزرگی و جلال هستند) همواره باید انتظار چیزی بسیار وحشتناکتر را داشته باشند، در برابر اعمال و کردار ناشایست و بدِ آنان، دقیقا همان واقعه ای رخ می دهد که برای شاعران بد و بی استعداد روی میدهد: شاعرانی که از گرسنگی و فقر و تنگدستی از دنیا می روند، در حالیکه بیهوده امیدوارند با اشعار زشت و نازیبای خود، به جاودانگی دست یابند...به همان اندازه نیز شهریاران شرور بداندیش هرگز به آنچه آرزو میکنند دست نخواهندیافت.
ص. 20 مقدمه کتاب بهشت گمشده، جان میلتون، مترجم فریده مهدوی دامغانی، جلد اوّل، نشر تیر، پاییز 1381
هیچ چیز بدتر از قدرتی مستبدانه برای یک شاه نیست که بخواهد آن را در اشکال قانونی آشکار سازد. ص. 73
مرگ شیفته هر چیز باشکوه است. ص. 89
کارها را بابه صوفی خودش می کند...خودش خمیر می گیرد، خودش نان می پزد، نان ساجی- خودش آش می پزد. از وقتی مادر بچه ها مُرد و حسن دوساله بود، همه کارها را خودش کرده... کاسه کوزه ها را بچه ها می شویند، حیوان ها را شیرین می دوشد، چای را هم می ریزد.
حاجی ورگه و حسن براز و نوکرهای دیگر می گذرند و می خندند، به خمیر گرفتنش، گاه متلک هم می پرانند...
بابه صوفی جواب حکیمانه ای به آنها داد، که خیال نمی کنم فهمیده باشند: نان را هر حیوانی می تواند بخورد.
دادا شیرین، ابراهیم یونسی ص. 139
شێعر لای من