با سلام. کار زیبا و مفیدی  است.شوربختانه  جای این گاهنامه ها و فصل  نامه های بومی در مدارس خالی است. و به جای آن  دفترچه های پرطمطراق سوالات ازمون های آزمایشی کنکوری  نظیر؛ قلم چی، گاج، گزینه دو و... خودنمایی می کنند. دیگر در مدارس کسی برای درس نگارش تره هم  خرد نمی کنه. من آن اوایل با تغییر نظام اموزشی یکی دو سال به دلیل علاقه ای که به درس نگارش داشتم  در چند مدرسه تنها درس نگارش تدریس می کردم آن هم به  شیوه اصولی. اما بعداً متوجه شدم که از  مدیر مدرسه گرفته  تا اولیای دانش اموز و حتی  خود دانش اموز و اداره آموزش و پرورش و... اهمیتی به این درس نمی دهند و آن را زنگ تفریح سایر  دروس کرده اندو هر کس ساعت کاری کم می آورد  تدریس درس نگارش را به او واگذار کردند. 
با توجه به این که یکی از مشکلات امروز جامعه ما عدم روحیه انتقاد پذیری و شیوه درست نقد است، در ساعت نگارش می توان  غیر از بازنمایی خلاقیت ذهنی و شکوفایی قریحه دانش آموزان ، مواردی مثل نقد و انتقاد درست ، تعامل فکری و هم اندیشی و کار گروهی و تحمل ایده ها و آرای همدیگر را  به بهترین شکل ممکن، تمرین کرد. 
ساعت  نگارش تنها ساعتی  است که دانش آموز می‌تواند خویش را در آن بازیابد و باتکیه بر قوهٔ تخیل و خلاقیت خودش، هویت نشناخته اش را بیابد.
سخن پایانی این که؛ کنار گذاشتن این کتاب که متاسفانه در سطح بسیار بالایی صورت گرفته است. واین کار خیانت وجفایی است بزرگ در حق دانش آموز و آینده اش و البته در حق فرهنگمان است. 
               
عطاء الله روشنی، سرگروه درسی زبان و ادبیات فارسی شهرستان دهگلان