*هشت بهشت را با بی حوصلگی ورق زدم. هر چه جلوتر می رفتم بیشتر دلم می خواست تمامش کنم   -اونای که کتاب خونن می دونن که چه می گم - کم کم متوجه شدم دارای ساخت و چهارچوب است و هدفی دارد. هدفش شاید آموزش نوشتن و کشف لذت نوشتن از طرف دانش آموز است.به نظر من کار خلاقانه و ارزشمندی است و از همه مهمتر خلق یک خاطره‌ای شیرین برای دانش آموز و رسوب این خاطره در ذهن اوست.یادم میاد معلم ادبیات من گاهی چند جمله از انشایم را برای بچه‌ها می خواند و تا آخر زنگ و شاید برای چند روز مست می شدم و خودم را آدم بزرگی می دانستم و خواندن و نوشتن برای من کاری بسیار شیرین و جذاب  می شد.این کار آقای سیدی به نطر من قابل ستایش و تقدیر است و این روحیه اگر در همه ما باشد نگارش چه نگارین کلاسی خواهد شد.*

سیدجمال حسینی، سرگروه درسی زبان و ادبیات فارسی ناحیه یک سنندج