مهدی سیدی( هۆژان)

وحی خدا به موسی که موسی من که خالق تو هستم تو را دوست دارم .

گفت موسی را به وحی دل خدا

 کای گزیده دوست می‌دارم ترا

 گفت چه خصلت بود ای ذوالکرم

موجب آن تا من آن افزون کنم

 گفت چون طفلی به پیش والده

 وقت قهرش دست هم در وی زده

 خود نداند که جز او دیّار هست

هم ازو مخمور هم از اوست مست

مادرش گر سیلیی بر وی زند

هم به مادر آید و بر وی تند

 از کسی یاری نخواهد غیر او

 اوست جمله شر او و خیر او

خاطر تو هم ز ما در خیر و شر

 التفاتش نیست جاهای دگر

 غیر من پیشت چون سنگست و کلوخ

 گر صبی و گر جوان و گر شیوخ

هم‌چنانک ایاک نعبد در حنین

 در بلا از غیر تو لانستعین

 هست این ایاک نعبد حصر را

در لغت و آن از پی نفی ریا

 هست ایاک نستعین هم بهر حصر

حصر کرده استعانت را و قصر

که عبادت مر ترا آریم و بس

طمع یاری هم ز تو داریم و بس

                                  مثنوی دفتر چهارم ابیات 2921 تا 2932