مردم همه تو را به خدا سوگند مي دهند
امّا براي من تو آن هميشه اي كه خدا را به تو سوگند مي دهم.
قيصر امين پور
( گوڵێک
ئهم بابهتهی سهرهوی له لام درکاند
بۆ بۆنهیهکی تایبهت.
سپاس گوڵهکهی خاوهن بیر!
تۆ بیرهوهرییهکی جوان و نهخشینی)
ڕۆژی ناوالێنتاین
خۆزگه ڕۆژێکیش ببوایه به ناوی
ڕۆژی ڕق و تووڕهیی
بۆ ئهوهی لهو ڕۆژه داخ و ڕق و نهفرهتی خۆمان ههڵدهرژاند
ئهوسا به درێژایی ساڵ
خۆشهویستی
ههوێنی ژیان بووایه
نهوهکوو به پێچهوانه.
مکتب دیکتاتورها
[La scuola dei dittatoriَ]
نويسنده: اینیاتسیو سیلونه نویسنده ایتالیایی سال انتشار: 1938
مترجم: مهدي سحابي / نشر ماهي
موضوع:
دو امریکایی، به منظور بررسی علمی درباره دیکتاتورها، به اروپا میآیند تا رژیمی خودکامه را در ایالات متحد امریکا مستقر کنند. آن دو، آقای دبليو -خواهان دیکتاتوری در کشور خود- و مشاور عقیدتی او، پرفسور پیکاپ، نام دارند.
در حین توقف در شهر زوریخ، با یک پناهنده سیاسی و ضد فاشیست ایتالیایی برخورد میکنند که به تومازو لاابالی معروف است. تجربه این شخص به نظرشان جالب میآید، و هر سه روزها درباره هنر سیاست به بحث مینشینند.
يادداشت اوّل از مکتب دیکتاتورها
قبول آگاهانه ي مشكلات، همان چيزي است كه هميشه انسان را از حيوانات اهلي، از قبيل مرغ و خوك و روزنامه نگار رسمي و طوطي و امثال اين ها متمايز مي كند. ص.25
دۆزهخ
دۆزهخ بۆ من ئهو کاتهیه
کهسێک پێویستی به یارمهتی بێت و
ڕێگهت پێنهدرێ
یارمهتی بدهی
ئهوسا ئهو له بهرچاوت تنۆک تنۆک
بهرهو وشکایی بچێت و
تۆش دهریا دهریا بهرهو توانهوه.
جهان در اوّل دايره بود
بعد از تصادف با يك كفشدوزك ذوزنقه شد
تا در چهارگوشه ي ناهمگون آن بنشينيم
و براي هم پاپوش بدوزيم
اكبر اكسير / از كتاب: بفرماييد بنشينيد صندلي عزيز / انتشارات مرواريد- پشت جلد
سڵاوێک له باڵابهرزهکان/ ماڵئاوایی له کورتهباڵاکان
نامهیهکی کراوه له هۆژانهوه بۆ هاوژانهکانی
( بڕیارم دابوو خۆم بۆیان بخوێنمهوه بهڵام به داخهوه نهکرا و نهلوا و کاتی پێنهدرا )
نقل است که امیرنصر سامانی به هری رفته بود و از غایت خوشی و نیز آرامش خیال از امنیّت کشور به بخارا بازنمیگشت و چهار سال در آنجا ماند. اطرافیان که هوای بازگشت به وطن را داشتند و امیر را باز در حال اقامت میدیدند از رودکی شاعر دربار که محترمترینِ افراد نزد امیر بود خواستند که امیر را بازگرداند. رودکی پذیرفت چرا که با خلقوخوی امیر آشنا بود «دانست که به نثر با او درنگیرد، روی به نظم آورد، و قصیدهای بگفت... و چون مطربان فروداشتند، او چنگ بگرفت و در پردة عشّاق این قصیده آغاز کرد:
شێعر لای من