ئه‌و وه‌سیه‌ت نامه‌ی که‌ شیاوی نه‌ورۆزانه‌یه‌.‌

ئه‌و وه‌سیه‌ت نامه‌ی که‌ شیاوی نه‌ورۆزانه‌یه‌.‌

نه‌ورۆزی هه‌موو ساڵێک به‌ هۆنراوه‌ به‌رزه‌که‌ی پیره‌مێردی نه‌مر ده‌ست پێ ده‌کا و هه‌ر به‌ویش کۆتایی دێت.

به‌ڕێوه‌چوونی یادی ئه‌م یاده‌ پیرۆزه‌ له‌ ناوچه‌ی سه‌رده‌شت و پیرانشار و مه‌هاباد و ڕه‌به‌ت و ئاواییه‌کانی ده‌وروبه‌ر زۆرشکۆدار بووه‌ که‌ ده‌کرێ له‌ ڕیگه‌ی شرۆڤه‌کردنی ئه‌م یاده‌ له‌ باری کۆمه‌ڵایه‌تی و یه‌کڕیزی خه‌ڵک و که‌ڵکه‌ڵه‌ و بیره‌کانیان تێبگه‌ی.

کاتێ ده‌بینم  ژنان و کچان، لاوان و پیران هه‌موو به‌ هه‌ڤڕا به‌شدار ده‌بن و هه‌ستی خۆیان ده‌رده‌بڕن و هه‌ڵده‌په‌ڕن و ده‌خوێنن ئیره‌یی یان پێ ده‌به‌م و له‌ هه‌مان کاتیشدا ده‌سخۆشییان لێ ده‌که‌م.

ادامه نوشته

به‌یت و باو

ئه‌م به‌یته‌ی شێخ ڕه‌زام نارد بۆ براده‌رێک که‌ ته‌مه‌نی له‌ من زیاتره‌:

لام وابوو پیر بووم ئه‌شق ده‌سم لێ هه‌ڵده‌گرێ

نه‌مزانی داری وشک زووتر ئاگر ده‌گرێ

ئه‌ویش له‌ وڵام دا نووسیبووی:

به‌ زمانی ساده‌ی کوردی:

کراس تا کۆنه‌ بێ ئاڵۆشی فره‌س

قصه گوی به خدمت احضارشده

قصه گوی به خدمت احضارشده

ریچارد براتیگان                    برگردان: علیرضا بهنام

 پرسیدم: "تو دارکوبی؟

" گفت: "نه، یک دختر کوچولو هستم، حواستان کجاست، آقا؟"

در بخش ادبیات کتابخانه عمومی ایستاده بودم. کتابی می‌خواندم از واتسن تی اسمیت برانلی که در آن، خیلی منطقی، این ایده را مطرح کرده بود که همه  نویسندگان و شاعران باید نوشتن را رها کنند و به جایش آجر بالا بیندازند. حسابی غرق کتاب شده بودم که کسی شروع کرد به ضربه زدن روی پایم. اولین بارم بود که داشتم توی کتابخانه کتاب می‌خواندم و کسی شروع کرده بود به ضربه زدن روی پایم. کنجکاو شده بودم. پایین را نگاه کردم و دیدم دخترکوچولویی موطلایی آنجاست، با پیراهن سبز، و چشم های آبی و دارد با انگشت اشاره‌اش به پایم ضربه می‌زند.

پرسیدم: "مامانت کجاست، دختر کوچولو؟"

گفت: "رفته خرید"

کفتم: "تو اینجا چکار می‌کنی؟ می‌شود بس کنی این قدر نزنی روی پای من؟"

 "مادرم مرا گذاشته اینجا که برود خرید.

من داشتم کتاب می‌خواندم.

ادامه نوشته

نێرگزه‌کان

نێرگزه‌کان

یه‌ک له‌ دیمه‌نه‌ هه‌ره‌ جوانه‌کانی به‌هار له‌ ناوچه‌ی مه‌ریوان بوونی نێرگزی ڕه‌نگاوڕه‌نگ و جوانه که‌ له‌ لایه‌ن منداڵانی ئاواییه‌کانی زه‌که‌ریان و ده‌ره‌ناخێ و دزڵی و ... له‌ جاڕه نێرگزه‌کانی ناوچه‌ ده‌چنێرێو بۆ فرۆش ده‌یهێننه‌ سه‌ر ڕێگای سه‌ره‌کی مه‌ریوان- سنه‌.

هات و هاواری ئه‌م مناڵانه‌ و جاری وایه‌ ده‌مه‌قاڵه‌یان و نرخ دابه‌زاندنیان له‌ داخی یه‌ک و شۆخی و شه‌ڕیان جێی سه‌رنجه‌.

ئه‌م بابه‌ته‌ی خواره‌وه‌ به‌ چه‌شنی کامێرایه‌ک وێنه‌ی هه‌وڵ و تێکۆشانی ئه‌م مناڵانه‌ ده‌خاته‌ به‌رچاو.

پسرک گل فروش

سۆما محمدی

طبیعت اطراف از میان شیشه­های ماشین جذاب به نظر میرسد. نمیدانی به کدام سمت بنگری، راست، چپ یا روبه­رو؟ جاده خلوت است و سرعت ماشین کم، می توانی تمامی طبیعت را با لذت نگاه کنی

ادامه نوشته

نه‌ورۆزانه‌

نه‌ورۆزانه‌

به‌هاری ئه‌مساڵمان خه‌مینه‌

له‌ باکووری مه‌زن

ئاگری نه‌ورۆز

به‌ خوێنی شه‌هید( حاجی زه‌نگین )

هه‌ڵگرسا.

به‌ڵام پێشنینیان ڕاستیان وتووه‌

( ساڵێک و دوو به‌هار نابێ‌ )

گندآب

گندآب

خاطره مرادی

-        بیرون سرده بیا تو!

-        میام دیگه تو بخواب!

-        ذلیل مرده بیا تو! کی باهاس پول دواهاتو بده. منِ خاک به سر از صبح تا شب و شب تا صبح جون می کنم تا تو با ندونم کاری هات پول بی زبونو حروم کنی؟! بیا تا اون روی سگم بالا نیومده.

آروم و بی صدا به نقطه ای نامعلوم خیره شده بود. اشک امان نمی داد. همین دیروز بود که برادر سه ساله اش سر چهاراه یخ زده بود. طفلکی تا شب واسه فروختن آدامساش گلوشو پاره کرده بود امّا دریغ از یه خریدار. دریغ از یه جوانمرد. از ترس مادرش نیومده بود خونه و همون جا خوابش برد.

ساعت هشت صبح کنار تیر چراغ بچه ای یخ زده افتاده بود.

ادامه نوشته